ที่มา : อาจิณ จันทรัมพร. (2550). วรรคทองในวรรณคดี. กรุงเทพฯ : ปิ่นอักษร.
ลางลิงลิงลอดไม้ ลางลิง
แลลูกลิงลงชิง ลูกไม้
ลิงลมไล่ลมติง ลิงโลด หนีนา
แลลูกลิงลางไหล้ ลอดเลี้ยวลางลิง
ลิลิตพระลอ
หักอื่นขืนหักก็จักได้ หักอาลัยนี้ไม่หลุดสุดจะหัก
สารพัดตัดขาดประหลาดนัก แต่ตักรักนี้ไม่ขาดประหลาดนัก
นิราศอิเหนา
(สุนทรภู่)
นทีสี่สมุทรม้วย หมดสาย
ติมิงค์มังกรนาคผาย ผาดส้อน
หยาดเหมพิรุณหาย เหือดโลกแล้งแม่
แรมราดแสนร้อยร้อน ฤเถ้าเทียมทน
นิราศนรินทร์
(นายนรินทร์ธิเบศร์ อิน)
แล้วสอนว่าอย่าไว้ใจมนุษย์ มันแสนสุดลึกล้ำเหลือกำหนด
อันเถาวัลย์พันเกี่ยวที่เลี้ยวลด ก็ไม่คดเหมือนหนึ่งในน้ำใจคน
มนุษย์นี้ที่รักอยู่สองสถาน บิดามารดารักมักเป็นผล
ที่พึ่งหนึ่งพึ่งได้แต่กายตน เกิดเป็นคนคิดเห็นจึงเจรจา
แม้นใครรักรักมั่งชังชังตอบ ให้รอบคอบคิดอ่านนะหลานหนา
รู้สิ่งไรไม่สู้รู้วิชา รู้รักษาตัวรอดเป็นยอดดี
พระอภัยมณี
( สุนทรภู่ )
แมลงภู่เป็นคู่ของบุปผา บูราณว่าเห็นจริงทุกสิ่งสม
หญิงกับชายก็เป็นคู่ชูอารมณ์ ชั่วปฐมกัปกัลป์พุทธันดร
.ใครมีคู่พลัดคู่ไม่มีสุข มักเกิดทุกข์ใหญ่ยิ่งกว่าสิงขร
เหมือนตัวเรียมร่ำรักหนักอุทร ด้วยจากจรมิได้อยู่เป็นคู่เชย
นิราศพระแท่นดงรัง
(นายมี)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น